یه چیزایی هست تو زندگی آدما که جدا شدنی نیست. یه جورایی به زندگی آدم وصل هستن.
مثلا اسم،
هر آدمی بالاخره یه اسمی داره. من با این سنم آدم بدون اسم ندیدم!
یا مثلا خونه،
آدما در حالت طبیعی برای زندگی کردن خونه دارن. اگه بپرسی خونتون کجاست یه جوابی دارن که بدن.
یا مدرسه،
وقتی هفت سالگی رو رد کردن
حتما اگه ازشون بپرسی "مدرست کجاست؟"
یا "کدوم مدرسه درس خوندی؟"
تو جواب بهت یک یا چند تا آدرس میدن.
اما اگه از یکی بپرسی "مسجدت کجاست؟"
شاید بهت چپ چپ نگاه کنه!
احتمالا هنگ میکنه از اینکه اینقدر با اطمینان ازش آدرس مسجدش رو میپرسی
قبل از اینکه بپرسی "مسجد میری یا نه؟"
حواسمون نیست که،
مسجد خونه ی معنوی آدماست.
بدون مسجد روحت کارتن خواب میشه.
چیزی که واضحه اینه که بعد از سن تکلیف اگه این سوال رو از کسی بپرسی حتما باید جواب داشته باشه.
حتی قبل از سن تکلیف هم! چون اون موقع هم روح داری!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سوالی که تا دیروز جوابی براش نداشتم، امروز جواب دارم براش:
من بچه ی مسجد ثامن الائمه ام،
هر چند گاهی وقتا جای دیگه مهمون میشم! :)